“Silik Baba Dünyayı Fethediyor (Destiny’s Keeper)” dizisi izle, izlenir mi?

Silik Baba Dünyayı Fethediyor (Destiny’s Keeper): Dünyayı kim kurtaracakmış? Tabi ki baban.

Şimdi açık konuşalım... “Destiny’s Keeper” adını ilk duyduğumda “Ooo epik bir şey geliyor, kesin katanalı, gözleri parlayan bi karakter vardır” dedim. Sonra Türkçe adını gördüm: Silik Baba Dünyayı Fethediyor. Yani ne bileyim, Japonya mı bizden esinlendi, biz mi rüyamızda bir Japon yazara dert anlattık bilemem ama böyle bir isim kombinasyonu her bünyeye iyi gelmez.
Neyse, bir izleyelim dedik... İzledik... Güldük... Gözlerimiz doldu... Sonra tekrar güldük... En sonunda da “ulan acaba benim babam da gizli kahraman mı?” diye içimize düştük.

Bu dizi neyin nesi hacı?

“Silik Baba Dünyayı Fethediyor”, tam anlamıyla hayatın içinden ama bir o kadar da saçmalığın dibine vuran bir anime. Ana karakterimiz Haruo – Türkçesiyle “Ahmet amca” kıvamında biri. Evde ayakkabısını bulamayan, uzaktan kumandayı tutamayıp kafasına atan, yemeğin altını yakıp “ben niye böyleyim?” diyen adam.

Ama kader bu ya, gün geliyor, gökten zırt diye bir “Kutsal Ekmek Tostu” düşüyor. Evet, tost. Ve bu tost ona şöyle diyor:

“Sen seçilmiş kişisin. Dünyanın kaderi senin ellerinde, babalık reflekslerinde, mangal yakma yeteneğinde.”

E bu sözleri duyunca bizimki, sabah pijamayla çöp atmaya çıkan adamken, akşam evrenin kurtarıcısı oluveriyor. Düşünsene: Mahallede kaldırım taşına takılıp düşen adam, bir anda başka boyutlarda “gizemli varlıklarla” çay içiyor. Absürt mü? EVET.
Ama zaten onu izlememizin sebebi de bu!

Peki ne anlatıyor bu deli iş?

Anime, “kahramanlık” kavramını alıyor, ikiye bölüyor, ekmek arasına koyup üstüne yoğurt döküp seyirciye sunuyor. Haruo’nun dünyayı kurtarmak için çıktığı yolculuk aslında kendini bulma, cesareti yeniden keşfetme ve “ya aslında ben o kadar da boş biri değilmişim” deme hikayesi.

Ama öyle ağlak “içsel yolculuk” muhabbetleri bekleme. Her bölümde en az 3 kere sandalye kırılıyor, biri yanlışlıkla boyut kapısını açıyor, öteki eline geçen her nesneyle dövüşmeye çalışıyor (bir bölümde saç kurutma makinesiyle uzaylı dövdü, yemin ederim).

Destiny’s Keeper, ciddi bir meseleyi -insanın kendi potansiyelini keşfetmesini- alıp o kadar delice anlatıyor ki “bu kadar saçmalık ancak zekice olabilir” diyorsun.

İzlenir mi?

Yav abi izlenmez mi?
Bak, sana açık açık söylüyorum. Bu dizi:

• Kafanı dağıtır mı? Evet.

• Gülerken “ulan ben niye böyle gülüyorum” dedirtir mi? Kesin.

• Arada bir gözyaşı pıt mı? Aha o da olur, çünkü bazı bölümler çok içten.

• Her bölüm sonrası “böyle şey olur mu ya” diye sinirden gülmek garanti.

Yani dizi bildiğin bağımlılık yapıyor. Kahramanlık temasını çevirip çevire çevire “kanka aslında herkesin içinde bir kahraman vardır ama çoğu da barbekü başında takılmayı tercih eder” noktasına getiriyor. Bu da diziyi hem izlettiriyor hem düşündürüyor (azcık ama yani, çok değil).

İncelemelerimiz:

1. Yan karakterler şenlik gibi.
   Haruo’nun 8 yaşındaki kızı, babasının dünyayı kurtaracağına zerre inanmıyor. Sürekli "baba yine mi ışınlandın? Çamaşırları da ışınla da kurusun hadi" diye dalgasını geçiyor. Eşi desen zaten evin “asıl boss”u. Haruo'nun her başarısını “dışarıda kahraman olsan da evde çöpleri sen atacaksın” diye bastırıyor.

2. Mekân tasarımları on numara.
   Adam bir bölümde başka bir evrende, tavanı döner kebap şeklinde olan bir tapınakta meditasyon yapıyor. Yeminle sanatçılar diziyi yaparken “biraz da kafamız güzel olsun” demiş olmalı.

3. Müzikler çok iyi.
   Açılış jeneriği gaza getiriyor, final jeneriği “ulan iyi ki babam var” dedirtiyor. Arada sırada Türk dizilerinden efekt sesleri gibi “cıyk” “vınnn” sesleri giriyor ki o da çok ayrı bir komedi.

4. Gerçekten hayatın içinden.
   “Silik baba” aslında hepimizin hayatında gördüğü ama hiç değer vermediği karakter. Market fişlerini saklayan, tencereyi tencereye koyup kapağını unutan, ama yeri geldiğinde senin için dünyayı yakacak adam. Anime bunu bir tokat gibi çarpıyor suratımıza ama pamuk şeker gibi de yumuşacık yapıyor.

Pekii son olarak?

Silik Baba Dünyayı Fethediyor (Destiny’s Keeper), absürt komedi, fantastik macera ve duygusal “baba sevgisi” üçlüsünü öyle güzel yoğuruyor ki “bu anime başka bir seviye” diyorsun. Ciddi olmakla dalga geçen, kahramanlık maskesinin altından terlikli bir baba çıkaran bu dizi kesinlikle radarına girmeli.

Kapanışı da dizinin 12. bölümünden efsane bir replikle yapayım:

“Ben sadece tost yapıyordum… Ama galiba evreni de kızarttım.”

Kaçırma dostum. Gerçek kahramanlar pelerin değil, atlet giyer.